PS. Przy ostatniej wizycie u nas, Bubu na powitanie próbował Afira zaciąć w ucho, jednak krew nie popłynęła. Natomiast podczas rewizyty bawili się wzorowo i ostrożnie. W porównaniu z tym ja pozwalam sobie Małego ćwiczyć i przerolowywać dużo brutalniej.

[ Od Admina: Cały soundtrack do znalezienia np. tutaj. W dalszej części traci na sielankowości :) ]

...nadeszły, a jakże, od samego Świętego Mikołaja prosto z Finlandii.

Do tego nastrojowego zdjęcia Poli-Berki pasuje chyba taki wierszyk?...

Visit from St. Nicholas
'Twas the night before Christmas, when all thro' the house
Not a creature was stirring, not even a mouse;
The stockings were hung by the chimney with care,
In hopes that St. Nicholas soon would be there;
The children were nestled all snug in their beds,
While visions of sugar plums danc'd in their heads,
And Mama in her 'kerchief, and I in my cap,
Had just settled our brains for a long winter's nap --
When out on the lawn there arose such a clatter,
I sprang from the bed to see what was the matter.
Away to the window I flew like a flash,
Tore open the shutters, and threw up the sash.
The moon on the breast of the new fallen snow,
Gave the luster of mid-day to objects below;
When, what to my wondering eyes should appear,
But a miniature sleigh, and eight tiny reindeer,
With a little old driver, so lively and quick,
I knew in a moment it must be St. Nick.
[...]

Pierwszy kontakt ze śniegiem wzbudził w maluchach ogromny entuzjazm, ale już przy drugim wyjściu nie okazywały tak ogromnej ekscytacji. Suczki obstąpiły mnie i ujadając bez przerwy domagały się uwagi albo nawet pokarmu. Tylko chłopiec natychmiast zwrócił uwagę na wielką miotłę, którą On zaczął zgarniać śnieg z chodnika i schodów. To widocznie rodzinne. Chwytał zębami za włosie i oprawę i starał się odebrać Mu narzędzie. Jeszcze jest za mały i te próby zdawały się w ogóle nie przeszkadzać w zamiataniu. Zatem z pewną nadzieją Ura i ja podbiegliśmy z resztą maluchów, aby też sobie coś przy tej okazji potargać, ale wtedy On odgonił nas - jednak pamięta, że trudno się pracuje z dorosłym psem lub dwoma co chwilę czepiającymi się zębami miotły... Trzeba będzie poczekać na większy śnieg. Kiedy zacznie się jego szuflowanie i odrzucanie, będzie sobie można ekstra poskakać.

Miało być mądre omówienie rozdziału z pewnej książki, ale ponieważ wiosna wdziera się zewsząd ;), zamiast tego są...

...najbielsze zęby świata oraz...

...najsłodszy sen świata.

...wreszcie czuję się na miejscu!
- Afir

...u nas po śniegu nie ma śladu i chociaż sucha trawa tylko smętnie szeleści, bawię się na całego - w to, co lubimy najbardziej.
- Gojka

To przecież nie będzie o mnie, tylko o Urance. Zatem wyobraźcie sobie, że wychodzimy na taras, a tam oczywiście śnieg. Ale czy nie można na rozwój wypadków oczekiwać w ciszy, tylko zamiast tego natychmiast rozwierać paszczę i dźwiękować, poganiając Człowieka do akcji? Ja sobie drepczę wkoło i obserwuję ruchy miotły albo szufli do śniegu i w momencie, kiedy jego porcja znajduje się w powietrzu, strzelam za nią. Urania nie ma na to czasu, gdyż jest zbyt pochłonięta szczekaniem. Ewentualnie w momentach ekstremalnego napięcia łapaniem mnie za pięty, bo ja, w przeciwieństwie do śniegu, zawsze jestem pod zębem.

Mną chwilami też potrafi owładnąć w związku ze śniegiem nadmierna ekscytacja, ale cały czas przeżywam ją w ciszy. W najgorszym wypadku schwycę w zęby szuflę, kiedy zbyt długo nie ma śniegu do łapania, a potem krążę dalej.

Albo weźmy takie stacjonaty. Siedzimy przed pierwszą. Jej się buzia nie zamyka, taka jest pobudzona. Dobrze, że jeszcze zwraca uwagę na twarz Człowieka. Wystarczy najmniejszy wyzwalacz, a Mała już leci: hop, hop, ewentualnie łapie rzucone frisbee, szybko odnosi, leci na miejsce startu i już daje głosem znać, że życzy sobie powtórki.

Teraz jest dużo śniegu, więc jest z nią trochę spokoju, kiedy dostanie coś do zakopywania. To może być dowolny przedmiot, na przykład bieżący (to znaczy znajdujący się w bieżącym użytku) kij). Rzuca go sobie na śnieg i zaczyna zagarniać energicznie pod siebie przednimi łapami, cofając się coraz bardziej. Może suki tak mają i jest to jakieś odległe wspomnienie moszczenia gniazda? Mnie też zdarza się „kopać”, ale nigdy nie spulchniam przy tym tak wielkich połaci śniegu...

No a teraz jest chwila spokoju, bo poszła odpoczywać. Mruczy przez sen i tylko co jakiś czas otwiera półprzytomne oczy.

Śnieg wali drugi dzień, a przy karmniku pojawiły się trzy kosy. Jeden, bardziej bojowy, rozstawia po kątach dwa pozostałe. Ale nie traci przy tym nic ze swojej kosiej gracji.