On zniknął razem z Uranią. Zostaliśmy z Nią sami i jest nam trochę smutno. Ja nie bardzo mam ochotę jeść i śpię w łazience blisko wyjścia od ogrodu. Po Uranii została pusta klatka z legowiskiem przesiąkniętym jej zapachem, więc o czasu do czasu korzystam i wchodzę do środka ją sobie przypomnieć.
W międzyczasie wpadł Afir ze swoimi Ludźmi, co oderwało mnie od smutków na parę chwil wynikających z jego towarzystwa i absolutnego respektu przede mną. Miło jest od czasu do czasu odegrać rolę mentora przed młodzieżą... Ale gdy odjechali, przypomniałem sobie znowu o Tamtych. Przecież nie wiem, czy kiedykolwiek ich jeszcze zobaczę.

Dzionek wstał od razu ciepły i duszny. Uranka z ociąganiem zeskoczyła z pościeli, za to zaraz zaczęła kręcić tułowiem i popiskiwać w oczekiwaniu pieszczot. Po małych ceregielach, jakie On czyni co rano - coś tam odstawia, poprawia... - wybiegliśmy na dwór, gdzie po minięciu krawędzi cienia przylgnęło do nas nagrzane powietrze. Już parę razy o ostatnich śniegów wydawało mi się, że Uranii zbliża się rujka, ale nadal nic konkretnego nie potrafię wywnioskować z analizy jej siczków na trawie. Wciągam ich zapach przez nos, a potem faluję policzkami (ludzie tak robią, kiedy piją szczególnie smakujące im trunki), ale nadal odchodzę zawiedziony. Uranka sama też wraca do swoich śladów i wącha je w zamyśleniu.

Tak było i tego ranka. Kiedy już cokolwiek najistotniejszego załatwiliśmy, w mig wróciliśmy na ocieniony taras. On nas wywabił idąc na dół, przed dom, ale do bramy nawet nie dotarliśmy. Tam zresztą od paru dni patrolują kury, dwie uciekinierki z sąsiedztwa. Chyba dojadły im tamtejsze koguty, które zbyt poważnie potraktowały jedną ze swoich ról. U nas tym zbiegom dobrze, bo spacerują sobie wzdłuż płotu i po co bardziej zarośniętych częściach podwórka. Raz je pogoniłem, ale jakoś słabo uciekały. Urania czasem powącha ich pomiot, ale też widać mało dziko jej to pachnie, bo wkrótce się oddala skubać trawę.
Wróciliśmy do domu i w chłodzie trochę poszarpaliśmy się tym i owym, aby wkrótce znowu popaść w letnie odrętwienie. Wyrwała nas z tego po jakimś czasie wycieczka nad wodę. Pisałem już, że na drugie mam Wodnik? Może... Za to Urania zsuwała się do wody jeszcze ostrożniej, niż zwykle, choć za to potem zapychała jak szalona, wiosłując z taką siłą, że prawie pół gorsu miała nad jej powierzchnią.

Po powrocie do domu wreszcie jedzenie. Uranka dużo szybciej uporała się ze swoją porcją. Dużo szybciej, niż wynikałoby z tego, że dostaje nieco mniej, bo jest mniejsza. Kiedy tylko skończyła, On zaczął przytrzymywać mi miskę - boi się, że Mała mi coś skradnie? Niepotrzebnie, bo przecież potrafię jej w razie czego kłapnąć przekonywająco zębami koło ucha. A ona i tak siada naprzeciw z delikatnie odwróconą głową. Do cierpliwych świat należy, bo kiedy wreszcie kończę, Uranka poleruje moją miskę językiem z każdej możliwej strony.

Na dworze robiło się chyba właśnie najgoręcej, kiedy Ura i ja zapadaliśmy w słodką drzemkę.

Drodzy Mamo i Tato!
Od już dobrych paru dni coś się ze mną dzieje. Z pupy kapią mi od czasu do czasu kropelki krwi. Spostrzegłam, że ma to wpływ na moje codzienne życie - moja Pancia przed każdym wyjściem na dwór lustruje otoczenie przez okno. A i tak dużo mniej wychodzimy poza nasze podwórko i raczej unikamy innych psów. Zresztą te spotkane zachowują się inaczej, niż zwykle. Mam nadzieję, że to przejściowe i znowu będę mogła bawić się z moimi psimi przyjaciółmi tak, jak przedtem.
Wasza Gojka-Alpa

Pobiegliśmy „na dół”. Szybko odnalazłem miejsce, gdzie jeszcze niedawno stała betoniarka i na wszelki wypadek odświeżyłem znaczenia. Urania siusiała nieopodal. Sprawdziłem pobieżnie – tak, to cieczka. Potem do samochodu. Rano Oni gdzieś byli, ale większość zapachów z koła zdążyła zmyć ulewa. Do bramy – bo Ona tam stanęła. Ale tam też nic ciekawego. W międzyczasie Uranka jednak postanowiła zostawić stały znak trzem sukom zza płotu. Starannie dobrała miejsce – a potem już długo to nie trwało. Ona odczekała chwilę i zawołała „Na górę!” - biegniemy.

Zachowuje się jak królowa, śpi w łóżku i jak zawsze głośno warczy na mnie, kiedy próbuję jej odebrać rzuconą na polu kolbę kukurydzy. Wczoraj jednak zaczęło się To, a ja już nie tylko wsadzam jej nos pod ogon, ale też od czasu do czasu przeciągam językiem po zadnich łapach, bo aż tam dotarł już ten intensywny zapach.