Wyjazd do parku niedaleko domu oznacza, że spacer będzie niezbyt długi. Jego zaletą jest jednak możliwość spotkania innych psów. Niestety, przytrafiają się również spacerowicze, których ja wprawdzie ignoruję, ale Bubu traktuje z najwyższą podejrzliwością. Najbardziej niebezpieczne wydają mu się samotne osoby napotkane w porach, kiedy park jest prawie pusty. Jeżeli do tego ktoś taki przystanie i zapatrzy się w dal, to Bravo z pewnością pobiegnie go nam wskazać i jednocześnie spróbować wstępnie odstraszyć. Spacerowicze tego nie lubią, czego dają wyraz tyradami wygłaszanymi w Ich kierunku. Musimy się wtedy żwawo oddalić i zabrać ze sobą małego bandziorka.

Dopiero za parkiem Oni bardziej się relaksują, bo wchodzimy na mniej uczęszczany wał odgradzający park od Rzeczki. Rzeczka ma dobrych parę kroków szerokości, a chociaż o tej porze roku woda w niej jest nieco mętna, to kręci się zawsze po wodzie małe stadko miejskich kaczek, podrywających się z furkotem w miarę naszego zbliżania. Teraz biegamy albo po wale, albo niżej, nad wodą, tropiąc kaczki i krety, których zapach pozostaje na wykwitających tu i ówdzie kopczykach czarnej ziemi. Po drugiej stronie wału park kończy się płotem, pod którym zawsze znajdujemy pozostałości po ludziach, którzy najwyraźniej poszukują tam teraz, w jakby nie było zimie, intymnej atmosfery. Zostawiają więc po sobie jakieś butelki, papierki, resztki jedzenia... Kiedy płot się kończy, trafiamy na zdziczałe pozostałości dawnego sadu. Teraz wydeptują tam ścieżki koty i dzikie zwierzęta, co znów bardzo absorbuje Bravo. Biega we wszystkich kierunkach, odtwarzając to, co działo się tutaj w nocy i wcześnie rano.

W końcu dochodzimy do łąki, gdzie cała nasza trójka może wreszcie walnąć się na grzbiet i poczochrać w chłodnej trawie. To jest najdalszy punkt tej wycieczki, bo dalej Rzeczka skręca w kierunku, skąd dochodzą coraz głośniejsze odgłosy miasteczka. Bravo jednak biega bardzo podekscytowany i wyraźnie frapują go suche trawy za Rzeczką. Wydaje mi się, że Ona odczytała jego intencje, ale On odwrócił się dopiero, kiedy rozległ się plusk. Bandzior wyraźnie oszołomiony wspierał się teraz przednimi łapami o drugi brzeg, ale poniżej barków cały był zanurzony. Zdaje się, że potraktował nurt jak jeszcze jeden rów, których tyle już w życiu przeskoczył, a to jednak jest rzeczka. Jemu pozostało zawołać Małego, a kiedy podpłynął, pomóc mu się wygramolić po grząskim i dość stromym brzegu. Zmieszanie Bravo znikło jak ręką odjął i przez całą drogę powrotną demonstrował, jaki to jest zadowolony z odbytej kąpieli.

Dość późnym rano to On wyszedł dziś pierwszy z domu. Mimo, że okno w sypialni było otwarte w nocy, o świcie nie obudziło nas rozśpiewane ptactwo, jak to miało miejsce co dnia jeszcze wczesnym latem. Teraz o brzasku panuje cisza, którą przerywa co najwyżej jakiś pojedynczy ptaszek, zadomowiony w naszym ogrodzie i chyba na razie nigdzie się nie wybierający.

On krzątał się za domem, co wzbudziło Uranii i moją ciekawość do tego stopnia, że zrzuciwszy z siebie resztki snu, zajęliśmy swoje najdogodniejsze miejsce obserwacyjne przy drzwiach tarasowych. On poszedł w jedną stronę ogrodu, następnie wrócił na taras, potem, jeszcze raz gdzieś na chwilę się oddalił, ale wreszcie spostrzegł nas za szybą i kiwnął głową. W te pędy pobiegliśmy do drzwi prowadzących na ogród, które On właśnie w tej chwili odmykał.

W szafie na tarasie są nasze zabawki, więc natychmiast tam skierowałem wzrok, aby nie było wątpliwości, co teraz powinno nastąpić. On najpierw chwycił frisbee, ale po chwili na czole zarysowała mu się zmarszczka, po czym odłożył krążki i wybrał piłeczki. Potem powstrzymał nas komendą siad-zostań, a sam poszedł w głąb ogrodu, na górkę, co oznacza, że zaczniemy od poszukiwań piłek schowanych w roślinności. Ale tego odbyły się tylko trzy rundy, a potem jednak wróciliśmy po frisbee. Urance rzuca się teraz jej naleśniczka niezbyt daleko, bliżej ziemi, więc nie musi podrzucać swoim rozdętym kałdunkiem zbyt wysoko, aby go dopaść. Gdy to już nastąpi, Suczka karnie wraca wywijając tą gumką do Niego, ale zawsze w ostatniej chwili mierzy się z dylematem, czy bardziej ją oddać, czy też bardziej już na zapas biec, aby schwycić ją znowu.

Ja natomiast dostałem nowe frisbee: dużo lotniejsze od tych pancernych dysków, których zwykle używamy i nie obijające mi tak zębów. Wymaga często dużo energiczniejszych wybić, ale chwytam je z przyjemnością w znacznie dziwniejszych pozach, niż kiedykolwiek wcześniej mi się to udawało. Za to kiedy raz zabrałem je pod krzak tarniny i począłem miętolić i dziurawić, bardzo łatwo ustąpiło pod zębami, a po powrocie do Niego wyczułem brak aprobaty. Teraz staram się, chociaż to niezmiernie trudne, za każdym razem wracać do niego zaraz po pochwyceniu aportu. Właściwie to niemal zaraz, to jest po chwyceniu frisbee biegnę jednak jeszcze tryumfalnie do naroża ogrodu, okrążam rosnącą tam ostatnią sosnę i dopiero w swobodnym, rozciągniętym galopie wracam do niego.

Tej zabawy było akurat na tyle, aby pobudzić nas do uporania się zaraz z po jej zakończeniu z potrzebami fizjologicznymi. Ja długo stałem po krzakiem derenia z uniesioną nogą, a Uranka przykucnęła w skupieniu w jednym ze swoich ulubionych miejsc, po czym odchodząc, zarysowała energicznie na ziemi pazurami kreski wskazujące, gdzie pozostawiła swoje znaki. Zasłużyliśmy na porannego drinka z kranu pod krową...

C: Dlaczego tak wolno jesz?
U: Jakoś nie mam ochoty na wszystko. Ten kurczaczek całkiem smaczny, no i marchewka, ale dlaczego tak wcinasz bez opamiętania owsiankę?
C: Mnie smakuje. Coś się ostatnio wybredna zrobiłaś. Chcesz, żeby zaczęli Cię karmić z ręki?
U: Dlaczego nie?
C: A na spacerze spostrzegłem, że nawet jak na Ciebie, bardzo statecznie się zachowywałaś.
U: Chyba zapomniałeś o ptaszku, którego wypłoszyłam z żyta. Wytropiłam go o wiele wcześniej, a Ty go zupełnie przeoczyłeś. Po prostu byle co mnie nie ekscytuje, tak jak Ciebie trop tego małego liska. Też mi rarytas.
C: I rzucanych kolb kukurydzy też tak gorliwie jak zwykle nie starałaś się schwytać.
U: Cyrek, przecież chyba czujesz, że się zmieniam. Tak już kiedyś było i przeczuwam, że muszę być gotowa...

Akurat wczoraj zaczęła zmieniać się pogoda. Wyraźnie powiało chłodniejszym powietrzem - co za ulga, potem po południu zaczęło kropić, a wieczorem deszcz przeszedł w gęstą i równomierną ulewę. Jakby w zgodzie z pogodą dzisiejszy poranek potoczył się bardzo leniwie. Obudziliśmy się chyba o zwykłej porze, bo przez otwarte okno wpadały wprawdzie odgłosy ptaków, ale człowieka ani samochodu nie dało się usłyszeć. Przeciągając się podszedłem do łóżka i, jak zwykle, położyłem głowę na jego krawędzi, czekając na rękę, która mnie połaskocze pod pyskiem. Potem pozwoliłem sobie wskoczyć na łóżko przednimi łapami i umożliwić przeczesanie mi palcami sierści na grzbiecie i bokach. Dzisiaj na tym się skończyło, bo Urania, wciąż leżąca na kołdrze po drugiej stronie łóżka, odemknęła w tym czasie tylko oczy i, nieskora do wszczęcia ze mną przepychanki, skupiała się na razie na niewykonywaniu najmniejszego nawet ruchu.

On jednak wstał i odbyliśmy rytuał zakładania obroży, po czym poczłapałem z Uranią za Nim, aby, kiedy kręcił się po domu odsłaniając okna, wrócić do drzemki. Niebawem jednak zajęliśmy pozycje wyjściowe w sieni i otwarły się drzwi na ogród. Na tarasie czekały na nas wszystkich Ogrodówki - dwie bure kotki, z którymi, biorąc pod uwagę całe znane nam kocie towarzystwo, mamy najbardziej harmonijne relacje. Nic więc dziwnego, że po krótkim ocieranio-witaniu się z nami, dały Mu znać mową ciała, że oczekują napełnienia miski stojącej na tarasowym stole.

Urania i ja w tym czasie rozwiązywaliśmy dylemat, czy wychodzić na przemoczoną trawę. Ponieważ jednak akurat nie padało, ruszyliśmy za Nim. Wyszło na to, że zabawy nie będzie i mamy tylko skorzystać z toalety, bo On chodził po ogrodzie nie zabrawszy ze sobą żadnych przedmiotów. Próbowałem Mu pokazać, że to nie stanowi przeszkody - wyrwałem nawet z ziemi bardzo atrakcyjny korzonek, ale w końcu dałem spokój i wróciliśmy na taras, a stąd po wytarciu łap do domu.

W domu jednak nie dawałem za wygraną i wymownie stanąłem po stojącym na blacie pudełkiem z zabawkami, co skłoniło Go wreszcie do poszarpania się z nami jedną z nich. Zabawa jednak szybko wyczerpała Jego siły, chociaż staraliśmy się je oboje podtrzymać, jak mogliśmy najlepiej: Urania niby-groźnym warczeniem, a ja radosnym i odbijającym się w całym domu szczekaniem. W tej sytuacji jeszcze tylko coś przekąsiliśmy - On coś z lodówki (dał nam do oblizania palce), a my trochę chrupek, i mogliśmy powrócić do przerwanego wypoczynku.