Aby wystawić psa, można włożyć specjalne obuwie, albo markować konsumpcję bułki, czy posuwać się wokół ringu krokiem baletowym. Dziękować Bogu, w naszej rasie psy omija przynajmniej przed wystawianiem oprysk chemikaliami, suszenie gorącym powietrzem i tapirowanie. Ozdoby raczej też przypadają osobie wystawiającej, a nie psu. Natomiast sędziowie, szczególnie Ci młodsi, nauczyli się podrzucać jakiś przedmiot (dyżurny długopis albo chusteczka higieniczna) w oczekiwaniu, że nasz Przyjaciel zaraz poświęci im całą uwagę, pomimo ujadania pobrzmiewającego w przestrzeni hali i dodatkowo zaangażowanej kynologicznie konferansjerki huczącej z głośników. Mogliby przynajmniej pofatygować się z jakąś piłeczką?

Do Bratysławy jeździliśmy ubiegłego i jeszcze poprzedniego lata. Psy mogły zażyć nieco innego otoczenia, niż ich codzienne wiejskie. Duże miasto chyba je w równym stopniu ekscytowało, co męczyło, chociaż dla nas było warte wycieczki. A oczywiście podstawowym jej celem była podwójna letnia wystawa psów. Dyplom championa Słowacji, który zapewnił sobie Cyr, pokazujemy tu przede wszystkim ze względu na zastosowaną w nim ciekawą grafikę, pomimo jej myśliwskiej tematyki. Trudno jednak ignorować fakt, że wiele ras psów do takich właśnie zajęć stworzono...

Dramat kynologiczny pt. „Wystawa klubowa”

Miejsce: Przedmieścia Stolicy Kraju, teren hipodromu

Występują: Zblazowany Rutyniarz, Słodka Mateczka, Nadzieja Hodowli – przyrodnia siostra Zblazowanego, Debiutantka, Przedszkolak, Wielokrotna Triumfatorka, Pies z Ząbek, inne psy różnych ras, mało do siebie wzajemnie (a czasem do czegokolwiek) podobne, ich właściciele, przyjaciele tychże, sędziowie, umiejący udzielić informacji harcerze (!), zgromadzona gawiedź różnej kondycji.

Akt pierwszy: Pary hodowlane. Wbiegają trzy, w tym Rutyniarz ze Słodką Mateczką. Sędziowie udają, że się zastanawiają, drażnią Rutyniarza, podsuwając mu palce pod nos, może w nadziei na dyskwalifikację za agresję. Wygrywa para kędzierzawych, sympatycznych na oko psów. Ogólny wydźwięk aktu miły, mimo niewątpliwego pośpiechu przeprowadzania konkurencji.

Akt drugi: Oczekiwanie. Upał. Gromadzi się coraz więcej Przyjaciół, więc Ludzie się nie nudzą. Przeciwnie psy, chociaż niektóre starają się jakoś urozmaicić sobie oczekiwanie. Zblazowanemu wpada w oko duża ruda suka i nie daje się od niej odciągnąć. Słodka Mateczka wychodzi z budy, kiedykolwiek w pobliżu pojawia się pożywienie, choćby nawet cudze. Kilkakrotnie przechodzą ludzie z suką, dla której szukają partnera, pytając o Zblazowanego. Widać po nich pewną desperację.

Akt trzeci: Ocena. Pani sędzia przekręca nazwę rasy wywołując psy do ringu, ale poza tym jest niezmiernie sympatyczna. Zaczyna Przedszkolak i natychmiast zdobywa serca wszystkich swoim nieszablonowym zachowaniem. Nawiązuje bliski kontakt z sędzią. Standardowa ocena ruchu z pewnych względów nie jest możliwa, ale poza tym piesek wypada wyśmienicie.

Zblazowany otrzymuje zarzut posiadania wady anatomicznej w postaci wyraźnego kłębu. Mimo to nie zamyka się w sobie i po pokazie włazi Człowiekowi na kolana. Ostatecznie najlepszym psem zostaje Pies z Ząbek.

Debiutantka zostaje Młodzieżową Zwyciężczynią klubu ku wielkiej radości swojej Pani. W dorosłych sukach Słodka Mateczka pokonuje konkurentkę w klasie, i zasługuje na mnóstwo smakołyków za urok osobisty, dyscyplinę w ringu oraz wierne wpatrywanie się w oczy swojemu Człowiekowi. Potem wraz z Nadzieją Hodowli ulegają w porównaniu Wielokrotnej Triumfatorce, która zresztą „zwycięża klub”.

Przez cały czas od strony publiczności dobiegają frenetyczne okrzyki popleczników poszczególnych hodowli.

Akt czwarty: Afterparty. Pamiątkowe zdjęcia, po których większość uczestników i widzów udaje się w kierunku punktów małej gastronomii, przedkładając kiełbasę z grilla z ogórkiem kiszonym nad francuskie naleśniki. Do samochodu największa grupa fanów wiedzie Przedszkolaka. Prawie nikomu nie przychodzi do głowy udział w konkurencjach finałowych.

Epilog: Gdzieś na facebooku…

Link 1
Link 2