Szczeniaki robią raban o byle co. Rano, kiedy są głodne, albo kiedy nie potrafią sobie znaleźć żadnego dostatecznie absorbującego zajęcia, a akurat, co zresztą ma miejsce przez większość dnia, rozpiera je nadmiar niespożytkowanej energii. Trzeba jednak przyznać, że ich maniery ulegają pewnej ewolucji. Już tylko incydentalnie rzucają się ludzkim domownikom do nogawek lub skubać palce u stóp. Za to Uranię biorą w momentach takiej ekscytacji w krzyżowe ujadanie. Niebywałe, jak ona to znosi, tylko raz na jakiś czas odcinając się gwałtownym rzutem łba i kłapnięciem im koło ucha zębami.
Zwykle jednak małe paszcze zamykają się dopiero przed podaniem jedzenia - wystarcza samo podjęcie przez jedno z Nich samych przygotowań do jego podania. Podobnie działa też zwrócenie uwagi maluchów zabawkami: nie uspokaja ich to wprawdzie zupełnie, ale ciągły szczek przechodzi w różnoraki warkot towarzyszący przeciąganiu różnych przedmiotów albo chowaniu się z nim przed rodzeństwem.
Dzisiaj wielkim zainteresowaniem cieszy się jedna z bud normalnie służących do przewozu szczeniąt samochodem. Teraz, pozbawiona drzwiczek stoi w salonie i okazało się właśnie, że potrafi do niej wejść trójka piesków, a nawet wykonywać w środku jakieś gwałtowne ruchy. Innym leitmotivem dnia jest elastyczna kulka na sznurku. Co ciekawe, im bardziej jest zepsuta i wyszarpana, tym bardziej staje się atrakcyjna.
Moja cierpliwość i przewaga fizyczna pozwala mi jednak odebrać każdemu z nich tę zabawkę, kiedy już pewne siebie oddala z nią w stronę jakiegoś kąta, aby oddać się ogryzaniu. Nie robię tego zbyt często, bo trzeba przyznać, że nieraz zabawa z nim sprawia mi sporo przyjemności. A poza tym szczeniaki nie są wobec mnie już takie natarczywe jak wobec Uranii. Cóż, w końcu jestem ich wujem.

Słyszeliśmy kiedyś podobne historie: tatuś jasnooki blondyn, mamusia piegowata i rudowłosa, a urodzony z tego związku i długo wyczekiwany potomek rodzi się brunetem... Wertowanie ksiąg parafialnych ani testy DNA nic nie wnoszą.Pozostaje przypuszczać, że podczas jakiegoś ginącego w mrokach dziejów przemarszu wojsk lub innego momentu mieszania się nacji i ras, przydarzył się wypadek, którego skutki właśnie nam wypada oglądać.
Biga nie różni się od pozostałych szczeniaków aż tak bardzo. Ma przepisowo bieluchne paluszki i koniuszek ogona, ale biel na piersi przerywa pas jednolitej czerni, a biała strzałka na nosie jest węższa, niż u innych szczeniąt. W związku z tym nie użylibyśmy jej nigdy do hodowli mimo, że jest prawidłowo zbudowana i ma dobrą psychikę.
Jednak istotna rzecz łączy ją z innymi szczeniakami z naszego aktualnego miotu: została odchowana w najlepszych z możliwych warunkach: w domu i ogrodzie, z innymi dorosłymi psami oraz w kontakcie z ludźmi - swojskimi i obcymi. Łączy ją także to, że przed chwilą wraz z innym pozostającymi u nas szczeniętami rozszarpała na kawałki papierową torbę na zakupy.
Biga może zostać wydana do nowego Domu, jeżeli tylko odpowiedni się znajdzie.