Jak co dzień rano On wstał wcześniej, kiedy srulce już się pobudziły. Wczoraj wieczorem później dostały ostatni posiłek i było to z dala czuć. Zmielił suchą karmę i zalał ją wodą, a potem od razu wystawił miski z nią na taras. Ura podążała za Nim z nadzieją w oczach, ale przecież to nie dla niej. Ponieważ wiedziałem, co teraz nastąpi, przezornie poszedłem w głąb korytarza i położyłem się, obserwując jego wlot. Usłyszałem, jak wizgot małych się wzmógł, a potem dźwięk otwierania kojca. Wyleciały jak z procy i natychmiast kilka przywarło do nogawek Jego spodni. Zachęcane, podążyły jednak za Nim na taras.

Wiem, że od razu zaczęły się wypróżniać na marną trawę przed tarasem, ale pewnie dzisiaj mniej, niż zwykle, bo On wstał za późno i część już pozałatwiała się porannie w kojcu. Ale to zostało dla Niej do sprzątnięcia...

Urania poszła z nimi, więc pewnie próbowały ją znowu ssać, chociaż prawie już nie ma mleka w cycuszkach. Ja nie miałem najmniejszego zamiaru wychodzić - mogę trochę dłużej wytrzymać i posiedzieć w domu, bylem tylko nie musiał się od rana oganiać przed tymi skubańcami.

Wreszcie chyba dostały swoje miski, bo wszystko na parę chwil ucichło, a niemal zaraz potem rozległ się dźwięk przesuwanych po tarasie z wigorem pustych już talerzy. One jedzą jak Urania - jakby robiły to pierwszy raz od kilku dni. Wszystko tylko pryska na boki, a przy tym przepychają się i włażą jeden na drugiego bez odrobiny taktu.

Małe, kiedy już zjedzą, zaczynają sobie wyszukiwać różne zajęcia. O dziwo (a może wcale nie), podsuwane im przez Nich przedmioty przegrywają często ze sprzętami domowego użytku: zwykłą miotła, której posuwisty ruch ja też zresztą uwielbiam, kablem nawiniętym na bęben, z którego wygodnie można go odwijać, a już na szczycie piramidy przyjemności znajduje się ukradzony but któregoś z Nich. Myślę, że dlatego na tarasie stoją już czasem tylko te najodporniejsze, gumowe chodaki.

Kiedy to, co jest dostępne na tarasie im się znudzi, maluchy, gdy mają jeszcze dość sił, zaczynają penetrować dalszą okolicę. Do pierwszych wycieczek Oni zachęcali je ciumkaniem i szuraniem, ale dziś już tego nie trzeba tak usilnie robić. Szczeniaki mają za sobą zwiedzenie praktycznie całego naszego obejścia. Wysokie trawy wydają im się pewnie lasem zapachów, wielkim i tajemniczym. Kilkoro było już zbadać ścieżkę wzdłuż płotu, gdzie czasem Ura i ja uganiamy się z naszym sąsiadem Kilerem. Bywa, że któreś włazi po skład drewna i nawołuje stamtąd inne do ataku na tę swoją zaimprowizowaną norę.

Kiedy wreszcie wychodzę z domu i Ura i ja zaczynamy się uganiać za sobą, małe próbują do nas dołączać. Ale kiedy nasza zabawa przybiera na szybkości, a czasem, co tu ukrywać, brutalności, one przypadają do ziemi i tylko obserwują nas z respektem.

Po jakimś czasie wszystkie te zajęcia zużywają pluszakom cały zapas energii, więc pokładają się kolejno po kątach i zasypiają, albo są przez Nich zbierane do zagródki pod akacją, gdzie robią to samo. Wtedy następuje dla nas pierwsza dłuższa chwila spokoju w ciągu dnia.

PS od Nich: 25 maja miał miejsce przegląd miotu przez komisję z oddziału Związku Kynologicznego. Zaliczyliśmy ;)

Któreś spało w moim legowisku. Któreś bawiło się na moim miejscu na dywanie pod stołem, nie wspominając o tym, że notorycznie tam sikają. Jeden kozak stanął naprzeciw mnie i zaczął poszczekiwać, podskakując przy tym, aby dodać sobie krzynę wzrostu. Chodzą za mną i chwytają mnie za pięty... Co tu się dzieje? Oni też mieli dość i wynieśli je do zagrody pod akacją. Uff!

Astro zastanawia się, czy będzie dziś jadł kolację...

...Namawiali, namawiali, aż namówili.

Dzisiaj rano po pierwszym krótkim wyjściu do ogrodu musiałem zaszyć się w kącie korytarza, bo Pijawki zostały na dłużej wypuszczone z kojca i chodziły za każdym żywym obiektem, który wykryły. Coś tam pochłeptały z misek w kuchni, ale dalej widocznie poirytowane ganiały za Uranią - opanowały już sztukę ssania jej, kiedy stoi, przywieszone do sutka i wsparte o podłogę tylko tylnymi łapami. Dopiero po długim czasie okazało się, że nawet one potrafią nasycić kiedyś głód - strudzone padły wtedy w rogu sofy na dywan i posnęły...

Urania wczoraj ogłosiła strajk: koniec karmienia Pijawek. Oj, spore to wywołało zamieszanie. Zaczęło się jakieś pitraszenie w kuchni, hałasowanie tym urządzeniem, z którego pochodzi tarta marchewka dla nas, trzaskanie miseczkami… W końcu Oni wleźli do kojca, do którego od rana Urania wskoczyła tylko raz i to po to, aby ukraść sobie z niego zabawkę. Teraz Oni rozłożyli miski z czymś, co nawet z daleka apetycznie pachniało, brali po kolei szczuny i skłaniali je do konsumpcji! Kurduplom chyba zasmakowało, bo pierwszy raz od rana trochę ucichły.

Podobne korowody z jedzeniem dla Małych trwały cały dzień, podczas którego Urania konsekwentnie odmawiała karmienia nawet pojedynczych pijawek goniących ją po całym salonie. Ale one chyba nie poniosły na tym większej szkody – widziałem nawet jak jeden wypiął zadek w rogu kojca i wypróżnił się w sposób świadczący o zdrowej przemianie tego, co zjadł.

Dopiero późnym wieczorem Uranka dała za wygraną i wystawiła bez protestów swoje mleczne piersi na pastwę zębów Małych. Ssały ją tak długo, że przespały potem całą noc…