FCI:  Czy możemy omówić drugą część wzorca entlebuchera? Grzbiet: Prosty, mocny, szeroki, stosunkowo długi.
Cyrus:  Mój grzbiet jest prosty, przy czym na jego początku znajduje się wyraźnie zaznaczony kłąb, czyli przewyższenie u nasady szyi. Kiedy stoję w niewymuszonej pozycji, to górne krawędzie kłębu i zadu znajdują się na tej samej wysokości.
FCI:  Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem. Żebra umiarkowanie wysklepione, klatka piersiowa daleko ożebrowana, o owalno-okrągłym przekroju.
Cyrus:  Co ciekawe, bywa, że uznanie znajdują egzemplarze z bardzo wysklepionymi żebrami. Ja jednak moim zdaniem należę pod tym względem do wzorcowych.
FCI:  Brzuch: Lekko podkasany.
Cyrus:  Mój brzuch jest lekko, ale wyraźnie podkasany, to znaczy podciągnięty powyżej dolnej linii piersi. Część entlebucherów niestety traci tę cechę z wiekiem i zmniejszającą się ilością codziennego ruchu.

FCI:  Pożądany jest ogon swobodnie uniesiony lub wiszący, lub wrodzony ogon szczątkowy.
Cyrus:  W Polsce entlebuchery z naturalnymi szczątkowymi ogonami są rzadkie, zatem najczęściej należy oczekiwać egzemplarzy takich jak ja – z długim ogonem. Położenie ogona zależy od mojego nastroju: zadowolony lub podniecony zawsze go unoszę zagięty w lekki łuk, choć koniuszek nigdy nie dotyka grzbietu. W takim stanie wyglądam nieco kundlowato, ale pochodzę ze wsi i nie traktuję tego jako ujmy. Kiedy zaś stoję spokojnie skupiony lub odprężony, ogon swobodnie wisi z uniesionym mniej lub bardziej końcem. Nie miejsce tu chyba jednak na szersze opisywanie całej mowy mojego ogona.
FCI:  Ruch entlebuchera winien być przestrzenny, swobodny i płynny, praca tylnych kończyn mocna, a wszystkie kończyny oglądane od przodu i od tyłu prowadzone prosto.
Cyrus:  Muszę coś wyjaśnić: prosto, to nie znaczy pionowo. Pies im szybciej kłusuje (bo o chodzie zwanym kłusem tu mowa), tym bardziej zbieżnie stawia łapy. To znaczy, że moje kończyny widziane od przodu lub tyłu odchylają się ku dołowi skośnie do środka tak, że w najszybszym kłusie palce dłoni i stóp zostawiają ślad w jednej linii, pod moim środkiem ciężkości. Tak widocznie najwydajniej jest biegać.
FCI:  Włos okrywowy jest twardy; krótki, mocno przylegający, sztywny i lśniący, a poszerstek gęsty. Entlebucher ma typowe umaszczenie tricolor, to jest czarną barwę podstawową z możliwie symetrycznymi, żółtymi lub rdzawo brązowymi i białymi znaczeniami.
Białe znaczenia: Strzałka na głowie od mózgoczaszki przez grzbiet nosa i obejmująca kufę. Białe znaczenie sięgające nieprzerwanie od brody do klatki piersiowej, znaczenia na wszystkich czterech łapach, a przy długim ogonie pożądany biały koniuszek ogona. Tolerowana mała, biała plamka na karku.
Cyrus:  Proszę mi pozwolić w tym miejscu sobie przerwać, bo ten kynologiczny żargon jest trochę trudno przyswajalny i mija pewwien czas, zanim słyszący go pierwszy raz człowiek zdoła wszystko zrozumieć. Mówiąc po psiemu: Mam przepiękną czarną, iście foczą, a w określonych miejscach podpalaną sierść, która do tego jest bardzo łatwa w utrzymaniu. Miły wyraz nadaje mi biała strzałka na głowie, biały grzbiet nosa, gors, końcówki łap i ogona, a także małe podpalenia nad oczyma.

Ponieważ jestem dobrze karmiony, nawet w okresie linienia nie tracę pięknego wyglądu i nie zamieniam się w brunatne straszydło. Normalnie szczotkuje się mnie raz w tygodniu, ale kiedy gubię włos, Oni robią to przynajmniej co dwa dni – chyba, żeby rzadziej okurzać podłogę w domu. Nigdy w życiu nie byłem kąpany w żadnym szamponie, ale jeżeli wyjątkowo mocno wytarzam się w błocie albo czymś intensywnie pachnącym, to On spłukuje mnie ogrodowym wężem albo prysznicem.
FCI: Czy dałoby się podsumować w paru zdaniach wzorzec, którego obszerne fragmenty przytoczyliśmy, opisując odczucie, jakie może mieć osoba oglądająca entlebuchera po raz pierwszy?
Cyrus:  Podobno Oni zainteresowali się moją rasą po zobaczeniu w jakimś kieszonkowym psim leksykonie zdjęcia niedużego trójkolorowego psa siedzącego z wypiętą piersią, czujnym spojrzeniem i postawionymi uszami, przywodzącego na myśl radzieckiego pioniera na obozie nad Morzem Czarnym. Do dziś już chyba zdali sobie sprawę, że to zdjęcie nie obiecywało niczego na wyrost. Teraz jednak proszę mi wybaczyć - już czas, abyśmy wybrali się na spacer...

Możliwa, chociaż nigdy nieodbyta rozmowa przedstawiciela Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) z psem rasy entlebucher
(Materiał popularyzatorski oparty na wzorcu FCI nr 47)

FCI:  Organizacje kynologiczne starają się zdefiniować cechy każdej uznanej przez siebie rasy psów w tak zwanym wzorcu. Celem, jak łatwo się domyśleć, jest utrzymania populacji danej rasy (przynajmniej tej jej części, która otrzymuje rodowody dokumentujące pochodzenie) w pewnej jednolitości pod względem wyglądu czy usposobienia. Jednak tylko od hodowców zrzeszonych w takiej organizacji zależy, na ile decydują się na rozmnażanie psów jedynie w wypadku, jeżeli rodzice dają nadzieję na otrzymanie wzorcowego potomstwa.
Entlebucher jest najmniejszym z czterech szwajcarskich psów pasterskich. Pochodzi z Entlebuch – doliny w kantonach Lucerna i Berno. Nieco poniżej średniej wielkości, o zwartej, lekko wydłużonej sylwetce, trójbarwny, podobnie jak pozostałe szwajcarskie psy pasterskie, o bystrym, inteligentnym i przyjaznym wyrazie. Bardzo ruchliwyi zwinny. Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny…
Cyrus:  Jestem raczej ciekawski, ale ostrożny, a do nowych, nieznanych i niepokojących przedmiotów, zwierząt i ludzi podchodzę z wyciągniętą szyją, przy czym czasem je oszczekuję. Kiedy przekonam się, że mam do czynienia z przedmiotem martwym, oznaczam go po psiemu – moczem.
FCI:  …o wesołym usposobieniu. Łagodny i oddany osobom,które darzy zaufaniem, a wobec obcych nieco nieufny; nieprzekupny stróż…
Cyrus:  Cóż, jestem tylko psem i przekupywano mnie już, chociaż nikt nie próbował tego robić, kiedy byłem sam na swoim podwórku. Pewnie gdyby Ich nie było w pobliżu, nie wziąłbym niczego od obcego człowieka, ponieważ po prostu nie podszedłbym do niego.
Kiedy poznam któregoś z ludzi bliżej, to jest on dla mnie głównie o tyle interesujący, o ile zechce się ze mną bawić. Uwielbiam wszelkie zabawy, jak aportowanie, frisbee, poszukiwania zabawek i smaczków, skoki przez przeszkody, pokonywanie tuneli, palisad czy kładek – to mój żywioł. Kocham też wodę – mogę pływać, skakać i chwytać unoszące się w niej przedmioty...

FCI:  …i zdolny uczeń.
Cyrus:  Potrafię skupiać się przy pracy do tego stopnia, że w swojej grupie psów szkolonych na posłuszeństwo byłem prymusem, a On był ze mnie bardzo dumny. Mam jednak pewną trudną do wyeliminowania cechę: silny popęd łowiecki, a innymi słowy gonię wszystko, co ucieka. Jako szczeniaka interesowali mnie nawet rowerzyści, ale teraz ta skłonność ogranicza się najczęściej do innych zwierząt. Zabawa w pogoń kończy się jednak tak szybko, jak tylko zwierzę przestaje uciekać, doganiam je lub tracę z oczu.
Natomiast nigdy żadne stworzenie ode mnie nie ucierpiało fizycznie – nie wykazuję agresji ani dominującej, ani ze strachu. W naszym domu i wokół niego mieszka zresztą parę kotów i żadnemu nawet włos z grzbietu nie spadł za moją sprawą.
FCI:  Naprawdę?
Cyrus:  Był jeden wyjątek, dawno temu: Gdy jako szczeniak przyjechałem do Ich domu, spotkałem tam po raz pierwszy z bliska koty. Wtedy wydawało mi się, że to takie żywe zabawki, i nieraz zapędzałem je na stół albo parapet. Pewnego dnia udało mi się dopaść jedną z kotek, a w zębach został mi kłąb popielatej sierści. Oni zmyli mi głowę i strasznie fukali, kiedy próbowałem to zrobić znowu, a Ona długo rozpaczała nad jaśniejszym plackiem podszerstka wyzierającym na grzbiecie Klary albo Ryśki. Wtedy stopniowo kotkom dałem spokój i ta sytuacja trwała aż do pojawienia się u nas drugiego entla – suczki Uranki.
FCI:  Głowa entlebuchera powinna być proporcjonalna do tułowia, lekko klinowata, sucha; osie podłużne kufy i mózgoczaszki mniej więcej równoległe.
Cyrus:  Cóż, ja mam po prostu piękną głowę, ale między psami, które spotkałem, istnieją w wielkości i wyglądzie głowy widoczne różnice. Spotykałem psy o grubszych i krótszych niż moje kościach kościach długich, a przy tym mające większą głowę. Jeżeli ktoś woli psa, który dłużej zachowa bardziej szczenięcy wygląd (ta cecha nazywa się neotenia), to powinien szukać w tamtym typie.
FCI:  Fafle czyli górne wargi: Słabo wykształcone, przylegające, brzeg czarno pigmentowany.
Cyrus:  Tak, słabo wykształcone, ale w pewnych momentach zagryźć je i tak potrafię. Mam wtedy zakłopotany wyraz pyska, oczywiście tylko w ludzkim przeświadczeniu.

FCI:  Oczy: Dość małe, ciemnobrązowe lub orzechowe, okrągłe, o żywym, przyjaznym i  czujnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające, krawędzie czarne.
Cyrus:  Większość znających mnie ludzi uważa, że mam miłe wejrzenie – co działa głównie na kobiety. W pewnym opisie z wystawy sędzia (przez dyskrecję pominę nazwisko) napisał o mnie: Oczy nieco zbyt okrągłe. To potwierdza, że wzorzec wzorcem, ale niektórzy mają i forsują własne wyobrażenia dotyczące wyglądu rasy.
FCI:  Sędziowie to tylko ludzie, niedoskonali i miewają słaby charakter. To temat na inną rozmowę, zatem ad rem: Uszy entlebuchera są niezbyt duże, wysoko i stosunkowo szeroko osadzone, płatki uszu wiszące, trójkątne, na końcach zaokrąglone, o dobrze wykształconych małżowinach usznych; gdy pies jest spokojny przylegają płasko, a w stanie wytężonej uwagi są lekko uniesione u nasady i skierowane do przodu.
Cyrus:  Z uważnie postawionymi do przodu uszami entlebuchery wyglądają najcharakterystyczniej. Procent czasu, w jakim uszy psa znajdują się w tej pozycji, jest kwestią osobniczą. A na zdjęciu powyżej czujność demonstruje Uranka.
(Ta rozmowa będzie jeszcze miała dalszy ciąg)