Pojawiający się znienacka w lesie przechodnie bardzo niepokoją Bubu. Ja też wolałbym ich bliżej podejść i obwąchać, więc szczekam wesoło popatrując na Nich, czy może tym razem pozwolą mi na to. Ludzie jednak wkrótce oddalają się drogą zajęci swoimi sprawami, często wymachując mniej lub bardziej energicznie niesionymi przez siebie kijkami, albo jakby błądzą między drzewami ze wzrokiem utkwionym w ściółkę. My też idziemy dalej i wracamy do obwąchiwania skraju drogi co rusz przecinanego nowymi tropami. Swobodę moją i Bubu ograniczają smycze i tylko Urance wolno biegać luzem, bo jest ostrożniejsza i karniejsza. Ale i ona wystawiona jest na niemałe pokusy: nieraz zatrzymuje się wpatrując się intensywnie w mrok lasu w oddali, gdzie coś się poruszyło, albo skąd dotarła nitka obcego zapachu. A potem upomniana, znowu wybiega na szpicę badając drogę. W końcu wchodzimy w las i posuwamy się trochę wolniej, ponieważ Oni nie są zbyt zręczni w omijaniu niewielkich wykrotów i leżących na ziemi gałęzi, kamieni i innych przeszkód, których tu nie brak, nie mówiąc już, że pod żadnym krzakiem nie przejdą i muszą omijać go łukiem. Wszędzie jest pełno opadłych liści kuszących do tego, aby się w nich wytarzać, co zresztą na każdym krótkim postoju skwapliwie robimy. Gdzieniegdzie pod liśćmi swój zapach pozostawiło jakieś małe stworzenie, więc Uranka i Bubu wtykają tam nosy głośno i z namaszczeniem sapiąc. Tylko ja nudzę się okropnie podczas tych uwiązanych spacerów.

Aby wystawić psa, można włożyć specjalne obuwie, albo markować konsumpcję bułki, czy posuwać się wokół ringu krokiem baletowym. Dziękować Bogu, w naszej rasie psy omija przynajmniej przed wystawianiem oprysk chemikaliami, suszenie gorącym powietrzem i tapirowanie. Ozdoby raczej też przypadają osobie wystawiającej, a nie psu. Natomiast sędziowie, szczególnie Ci młodsi, nauczyli się podrzucać jakiś przedmiot (dyżurny długopis albo chusteczka higieniczna) w oczekiwaniu, że nasz Przyjaciel zaraz poświęci im całą uwagę, pomimo ujadania pobrzmiewającego w przestrzeni hali i dodatkowo zaangażowanej kynologicznie konferansjerki huczącej z głośników. Mogliby przynajmniej pofatygować się z jakąś piłeczką?