W zeszłym tygodniu pojechaliśmy do miasta – tylko On i ja. Po wyjściu z samochodu weszliśmy na teren z dużą ilością trawy i drzew, z tylko tu i ówdzie kręcącymi się ludźmi. Wszędzie jednak było pełno zapachów zwierząt. On trochę kręcił się niezdecydowanie, jakby nie był pewien, dokąd ma zmierzać, ale nareszcie coś zobaczył i ruszyliśmy w tamtym kierunku. Okazało się, że na wydzielonym placyku są tam dwie panie z psami, rozstawiające różne przedmioty na trawie. Ludzie zamienili kilka słów, po czym On przywiązał mnie do metalowej barierki, a sam dołączył pomagać przy rozstawianiu tych klunkrów: były tam rury pozaginane w różnych kierunkach, przeszkody do przeskakiwania, a także kładka umieszczona na sporej nawet jak na mnie wysokości, i jeszcze kilka innych.
Kiedy już uporali się z większością, pani, która widocznie tu była najważniejsza, zaczęła Mu pokazywać, co mamy robić. Większość rzeczy szybko sobie przypomniałem, bo skoki przez przeszkody i szpurty przez tunel należą do moich ulubionych rozrywek. Kiedyś mieliśmy taki mały tunelik u siebie na podwórzu, ale często wpadaliśmy do niego równolegle z Uranką, klinując się i nadwyrężając go stopniowo, aż do dokumentnego podarcia. Tutejsze były jednak szersze i solidniejsze, a przelecenie przez nie odbywało się bez najmniejszego problemu. Ku większej jeszcze mojej uciesze, On po każdym zabawowym cyklu siłował się z mną przez parę chwil liną przyniesioną z domu.
Potem jednak pani przyszła znowu i zaczęliśmy coś zupełnie innego, co wyraźnie jej sprawiało przyjemność, bo demonstrowała przy tym niezłomny upór. Chodził o to, abym stawał na pochyło o ziemię opartej kładce tylko tylnymi łapami, przednie mając przy tym już na trawie, a do tego wytrzymywał w tej pozycji parę chwil, aż do Jego komendy Już. Z tym szło nam znacznie gorzej, chociaż ta pani bardzo się starała być miła – kucała koło mnie bokiem, nie spoglądała mi w oczy, klepała mnie po boczku i nad wyraz słodko do mnie szczebiotała. W końcu z Jego pomocą, z zagrodzoną z drugiej strony jakąś barierką drogą ucieczki, nęcony smakołykami, zrobiłem dla nich to, czego ode mnie oczekiwali.
Kiedy już uporali się z większością, pani, która widocznie tu była najważniejsza, zaczęła Mu pokazywać, co mamy robić. Większość rzeczy szybko sobie przypomniałem, bo skoki przez przeszkody i szpurty przez tunel należą do moich ulubionych rozrywek. Kiedyś mieliśmy taki mały tunelik u siebie na podwórzu, ale często wpadaliśmy do niego równolegle z Uranką, klinując się i nadwyrężając go stopniowo, aż do dokumentnego podarcia. Tutejsze były jednak szersze i solidniejsze, a przelecenie przez nie odbywało się bez najmniejszego problemu. Ku większej jeszcze mojej uciesze, On po każdym zabawowym cyklu siłował się z mną przez parę chwil liną przyniesioną z domu.
Potem jednak pani przyszła znowu i zaczęliśmy coś zupełnie innego, co wyraźnie jej sprawiało przyjemność, bo demonstrowała przy tym niezłomny upór. Chodził o to, abym stawał na pochyło o ziemię opartej kładce tylko tylnymi łapami, przednie mając przy tym już na trawie, a do tego wytrzymywał w tej pozycji parę chwil, aż do Jego komendy Już. Z tym szło nam znacznie gorzej, chociaż ta pani bardzo się starała być miła – kucała koło mnie bokiem, nie spoglądała mi w oczy, klepała mnie po boczku i nad wyraz słodko do mnie szczebiotała. W końcu z Jego pomocą, z zagrodzoną z drugiej strony jakąś barierką drogą ucieczki, nęcony smakołykami, zrobiłem dla nich to, czego ode mnie oczekiwali.
W międzyczasie naschodziło się więcej osób z psami, jak mi się wydaje samymi suczkami, co bardzo mi towarzysko odpowiadało. Część ćwiczyła zapamiętale, a reszta tylko się przyglądała. Wreszcie na front wystąpiła inna pani, której towarzyszyły dwie potargane biało-czarne suki, bardzo zwinnie się poruszające. Jedna z tych suk wszystkich zaczepiała i musiała sprawdzić, co mnie był ona rękę, bo też ją obwąchałem i trochę jej poimponowałem, zanim zareagowałem na Jego odwołanie. Widać było, że to one są prawdziwymi szefowym tego miejsca. Ludzie z psami otoczyli ludzką szefową, a ona coś z namaszczeniem pokazywała i objaśniała przy kładce. Widać było, że niektóre psy mają problem ze skupieniem się na wykładzie. Mnie najbardziej rozpraszała stojąca blisko jasna krasnalka, poruszająca się jakby składała się z samych sprężyn - cały czas wierciła się i skomlała, co spotykało się z nieskutecznymi uspokajającymi wysiłkami podejmowanymi przez jej panią.
Po wykładzie już dużo nie ćwiczyliśmy, a ja wykorzystałem okazję do zapoznania się z inną suczką, dużą i zrobioną na afro. Widać było, że zdałem jej się zdecydowanie męski. Ten dzień mogę zaliczyć do udanych…
Kiedy już ruszyliśmy ścieżką z powrotem do naszego samochodu, na placyku wszczął się mały rwetes – to mała suczka sprężynka zobaczyła coś interesującego na horyzoncie, a ponieważ nie była na smyczy, sama była już po chwili tylko niewielkim jasnym, ale bardzo ruchliwym punktem w oddali. A w domu Uranka była dla mnie milsza niż zwykle i nie zrzucała z siebie zbyt zaciekle, kiedy wspierałem się o nią łapami, albo pozwalała delikatnie sobie iskać zębami białą sierść na piersi. Potem biegała do legowiska w sypialni na przemian z chodnikiem w gabinecie i w każdym z tych miejsc chwilę zaciekle kopała, jakby chciała tam zbudować sobie gniazdko. Ot, moja suczka.
Kiedy już ruszyliśmy ścieżką z powrotem do naszego samochodu, na placyku wszczął się mały rwetes – to mała suczka sprężynka zobaczyła coś interesującego na horyzoncie, a ponieważ nie była na smyczy, sama była już po chwili tylko niewielkim jasnym, ale bardzo ruchliwym punktem w oddali. A w domu Uranka była dla mnie milsza niż zwykle i nie zrzucała z siebie zbyt zaciekle, kiedy wspierałem się o nią łapami, albo pozwalała delikatnie sobie iskać zębami białą sierść na piersi. Potem biegała do legowiska w sypialni na przemian z chodnikiem w gabinecie i w każdym z tych miejsc chwilę zaciekle kopała, jakby chciała tam zbudować sobie gniazdko. Ot, moja suczka.
Kanał RSS