Na polach opustoszało. Zniknęły łany rzepaku i część zbóż już też pokoszono. Ostatnio wokół słychać było do późnego wieczora wszystkie przedpotopowe kombajny z naszej gminy, jakie jeszcze są zdolne do ruchu. Potem spadł deszcz i wszędzie wokół rozciągają się rozmiękłe ścierniska. Tylko tu i ówdzie jeszcze został na pniu jęczmień albo pszenica, i oczywiście kukurydza, zupełnie obca w naszym krajobrazie, a w czasie suchej i wietrznej pogody szeleszcząca tajemniczo. W tym szarym pejzażu odcina się nasza ulubiona rozległa i dobrze utrzymana łąka, pod wpływem ostatnio panującej aury jakby wiosennie zazieleniona.
Dzisiaj jednak trasa naszego spaceru nie przebiegała koło niej. Najpierw przecisnęliśmy się krótko asfaltem pomiędzy ujadającymi zza płotów po obu stronach wiejskimi kundlami różnej maści, wielkości i niepospolitej urody. Nawet Urania w tym zgiełku straciła orientację i nie bardzo wiedziała, komu się najpierw odszczekiwać. Na całe szczęście trwało to krótko i zaraz skręciliśmy w polną drogę, gdzie wkrótce On puścił nas ze smyczy.
Rozglądałem się i węszyłem, ale niegdzie nie było widać polnych saren, na które jeszcze przed tygodniem natykaliśmy się co krok. Nawet w wygniecionej połaci zboża został po nich tylko zapach. Z braku lepszych zajęć pobiegliśmy bez entuzjazmu do stadka jaskółek szukających czegoś w błotnistej mazi jednego z mijanych pól, potem powęszyliśmy na wydeptanych przez zwierzynę ścieżkach przecinających przydrożny rów, a wreszcie wleźliśmy do tego rowu i szliśmy kawałek wbród. Nic.
Rozglądałem się i węszyłem, ale niegdzie nie było widać polnych saren, na które jeszcze przed tygodniem natykaliśmy się co krok. Nawet w wygniecionej połaci zboża został po nich tylko zapach. Z braku lepszych zajęć pobiegliśmy bez entuzjazmu do stadka jaskółek szukających czegoś w błotnistej mazi jednego z mijanych pól, potem powęszyliśmy na wydeptanych przez zwierzynę ścieżkach przecinających przydrożny rów, a wreszcie wleźliśmy do tego rowu i szliśmy kawałek wbród. Nic.
Nie zgasiło to jednak naszego entuzjazmu i podczas kolejnych pokonywanych kilometrów cały czas rozglądałem się i węszyłem wokół, w czym dzielnie sekundowała mi Uranka. Najciekawszy zapachowo był wilgotny świeży ugór, zarośnięty rozmaitymi roślinami, których próżno w naszej okolicy szukać w innych, zwykle suchych albo rok po roku uprawianych miejscach. Musieliśmy go pokonać dwa razy, w drodze tam i powrotnej, ponieważ On nie znalazł innego sposobu na przedostanie się z jednej polnej drogi na drugą. Właśnie tuż za nim rozciągało się pole kukurydzy otoczone coraz częściej ostatnio widywanym przez nas niskim ogrodzeniem złożonym z dwóch cienkich linek.
Sarna stała parę kroków obok tego ogrodzenia, po czym zobaczywszy nas zniknęła, a ja ruszyłem zobaczyć, co się z nią dzieje. On zawołał mnie tylko raz, ale nie zareagowałem. Nie opiszę tutaj szczegółów mojej pogoni, ani tego jak odczuwa się impuls z ogrodzenia elektrycznego. Może zresztą nie generowało ono już takiego kopnięcia, jak kiedy akumulatory były w pełni naładowane – w każdym razie, gdy do Niego powróciłem, prowadził Urankę na smyczy i wyglądał na zdenerwowanego. Co on tak się o mnie trzęsie?
Sarna stała parę kroków obok tego ogrodzenia, po czym zobaczywszy nas zniknęła, a ja ruszyłem zobaczyć, co się z nią dzieje. On zawołał mnie tylko raz, ale nie zareagowałem. Nie opiszę tutaj szczegółów mojej pogoni, ani tego jak odczuwa się impuls z ogrodzenia elektrycznego. Może zresztą nie generowało ono już takiego kopnięcia, jak kiedy akumulatory były w pełni naładowane – w każdym razie, gdy do Niego powróciłem, prowadził Urankę na smyczy i wyglądał na zdenerwowanego. Co on tak się o mnie trzęsie?
Wróciliśmy do domu tą samą drogą, tylko na końcu skracając ją na przełaj przez zżęte pole, aby tym razem uniknąć kakofonii wywoływanej przez mieszkańców wiejskich podwórek. Mam wrażenie, że ona bardziej przeszkadza Jemu niż nam, bo szczególnie Uranka lubi się wdać z wiejskimi w dialog, gdy znajdują się bezpiecznie za płotem.
Za naszą bramą czekała nas inna porcja stresu, czyli mycie wężem ogrodowym z błota zgromadzonego na sierści. Taki zimny prysznic to zupełnie co innego, niż zimny deszcz albo kąpiel w śródpolnym rowie. Uranka szczególnie głośno i energicznie protestowała, piszcząc z wzniesionym w górę pyszczkiem. Chociaż możliwe też, że piszczała do gotującego się w domu gulaszu, którego zapach dochodził przez uchylone drzwi tarasu. Ku jej, i nie da się ukryć, że również mojej radości, z mięsa na gulasz zostały wykrojone dla nas dwie zgrabne szpikowe kostki, które dostaliśmy na czas dosuszania w sieni i uśmierzania poprysznicowego szoku.
Za naszą bramą czekała nas inna porcja stresu, czyli mycie wężem ogrodowym z błota zgromadzonego na sierści. Taki zimny prysznic to zupełnie co innego, niż zimny deszcz albo kąpiel w śródpolnym rowie. Uranka szczególnie głośno i energicznie protestowała, piszcząc z wzniesionym w górę pyszczkiem. Chociaż możliwe też, że piszczała do gotującego się w domu gulaszu, którego zapach dochodził przez uchylone drzwi tarasu. Ku jej, i nie da się ukryć, że również mojej radości, z mięsa na gulasz zostały wykrojone dla nas dwie zgrabne szpikowe kostki, które dostaliśmy na czas dosuszania w sieni i uśmierzania poprysznicowego szoku.
Kanał RSS