Od porodu w zasadzie nie mam wstępu do słonecznej sypialni, gdzie stoi skrzynia z Uranią i małymi. Mogę wejść tylko wtedy, kiedy któreś z Nich siedzi między drzwiami a kojcem, dając Urance poczucie pełni bezpieczeństwa: wtedy wolno mi przysiąść z boczku i poczekać na porcję pieszczot. Ale w pozostałych razach moje pojawienie się na wprost kojca nie jest mile widziane i raz nawet próba szybkiego przemknięcia przed nim skłoniła Uranię do wyskoczenia do mnie i kłapnięcia mi głośno zębami nad uchem.
Kiedy jednak Ura jest poza sypialnią, czy to wywabiona brzękiem napełnianych misek, czy odgłosami zabawy, wszystko wraca do normy. Zachowuje się tak samo, jak w czasach, kiedy była beztroską panienką. Jeszcze parę dni temu za każdym razem musiała pójść za potrzebą w najdalszy i najbardziej zarośnięty kąt ogrodu, a teraz wybiera już miejsca na siusiu mniej ortodoksyjnie. A po powrocie do kojca, kiedy obudzone w tej sekundzie pijawki z wizgotem, gwiaździstym zlotem dopadają jej piersi, Urania przeistacza się znowu w uważną matkę: mości się na boku, wylizuje szczeniakom pupy i żadna inna czynność zdaje się dla niej nie istnieć.
Kiedy jednak Ura jest poza sypialnią, czy to wywabiona brzękiem napełnianych misek, czy odgłosami zabawy, wszystko wraca do normy. Zachowuje się tak samo, jak w czasach, kiedy była beztroską panienką. Jeszcze parę dni temu za każdym razem musiała pójść za potrzebą w najdalszy i najbardziej zarośnięty kąt ogrodu, a teraz wybiera już miejsca na siusiu mniej ortodoksyjnie. A po powrocie do kojca, kiedy obudzone w tej sekundzie pijawki z wizgotem, gwiaździstym zlotem dopadają jej piersi, Urania przeistacza się znowu w uważną matkę: mości się na boku, wylizuje szczeniakom pupy i żadna inna czynność zdaje się dla niej nie istnieć.
Kanał RSS