Do dziś odsypiamy ich pobyt. Przyjechali w trzy suki w różnym wieku i zajęli jeden pokój naprzeciwko naszej sypialni. Obwąchałem wszystkie przybyłe dziewczyny dokładnie, ale po początkowej ekscytacji dałem im spokój. Żadna nie była w odpowiednim momencie ani nastroju, więc stanowiły na dobrą sprawę jedynie konkurencję do misek i zabawek, a zatem należało wzmóc czujność i obserwować je z niewielkiej odległości.
Mimo to, obecność tych trochę znajomych już psów z przybyłymi ludźmi spowodowała, że przyjęliśmy ich zupełnie inaczej, niż tych, którzy odwiedzają nas bez zwierząt. Cała uwaga, zwykle poświęcana pilnowaniu każdego kroku gości i sygnalizowaniu ich podejrzanych zachowań szczekiem, teraz była skupiona na wizytujących nas psach. Urania zdradzała przejawy zbicia z tropu: Skonfrontowana z trzema suczkami, utraciła pewność siebie. Wkrótce okazało się, że przez cały ich pobyt będzie wiodła, najczęściej cichą, pantomimiczną wojnę ze swoją mamą Syberią, próbując bronić swojej pozycji pierwszej damy (pierwszej panny – toć ona wciąż panienka!) w naszym domu. Raz w drzwiach do naszej sypialni Syba przetrzymała ją przez naprawdę długą chwilę, zanim Ura przemknęła nareszcie obok z uszami po sobie. Później jeszcze nieraz w wąskich przejściach dochodziło do grożących kłapnięć, ale nic poważniejszego jednak nie zaszło, a ludzie w ogóle nie zwracali na pretendujące suki uwagi.
Mnie najbardziej ze wszystkich przybyszów uwiodła najmłodsza, mała jeszcze Vista, która zupełnie nic sobie nie robiła z tego, że jest w obcym miejscu. W przeciwieństwie do Uranki , wcale nie zdawała się być przywiązana do swojego stada. Wieczorem bez wahania sama wychodziła na podwórko i penetrowała najciemniejsze kąty. Raz wybiegła tylko ze mną i Uranią i towarzyszyła mi bok w bok, kiedy galopowałem po schodach na dół, aby skontrolować okolicę bramy. Do tego rano błyskawicznie wykryła naszego kaprawego sąsiada czającego się z siatką płotu i poleciała dać mu głośną odprawę. Tak, Vista z pewnością nie jest zbyt karna, ale za to niesamowicie niezależna.
Mnie najbardziej ze wszystkich przybyszów uwiodła najmłodsza, mała jeszcze Vista, która zupełnie nic sobie nie robiła z tego, że jest w obcym miejscu. W przeciwieństwie do Uranki , wcale nie zdawała się być przywiązana do swojego stada. Wieczorem bez wahania sama wychodziła na podwórko i penetrowała najciemniejsze kąty. Raz wybiegła tylko ze mną i Uranią i towarzyszyła mi bok w bok, kiedy galopowałem po schodach na dół, aby skontrolować okolicę bramy. Do tego rano błyskawicznie wykryła naszego kaprawego sąsiada czającego się z siatką płotu i poleciała dać mu głośną odprawę. Tak, Vista z pewnością nie jest zbyt karna, ale za to niesamowicie niezależna.
W przeciwieństwie do ludzi, jadaliśmy osobno, każde stado swoje jedynie słuszne pożywienie. Suki zaglądały do nas czasem podczas posiłku, ale nie było mowy o dzieleniu się zawartością misek – to są imponderabilia. On parokroć ukradkiem podał im garstkę buraków albo mięsa, ale to było wszystko.
Tamte psy czasem przychodziły do Naszych Ludzi wpychać im głowę w dłonie w najoczywistszym geście domagania się pieszczot, ale Uranka i ja utrzymywaliśmy większy dystans. Tak samo jednak suki, jak i my, układaliśmy się na drzemkę tylko pod nogami Naszych. Na spacerach za to pięć psów biegało często razem, poszukując rzuconego kija i próbując go sobie wzajemnie wydrzeć, kiedy już został przez jednego znaleziony, na co znalazca reagował ucieczką ze wszystkich sił albo unikowymi skrętami tułowia. W tej zabawie momentami można było zapomnieć, kto ma pół roku, a kto lat dwanaście.
Tamte psy czasem przychodziły do Naszych Ludzi wpychać im głowę w dłonie w najoczywistszym geście domagania się pieszczot, ale Uranka i ja utrzymywaliśmy większy dystans. Tak samo jednak suki, jak i my, układaliśmy się na drzemkę tylko pod nogami Naszych. Na spacerach za to pięć psów biegało często razem, poszukując rzuconego kija i próbując go sobie wzajemnie wydrzeć, kiedy już został przez jednego znaleziony, na co znalazca reagował ucieczką ze wszystkich sił albo unikowymi skrętami tułowia. W tej zabawie momentami można było zapomnieć, kto ma pół roku, a kto lat dwanaście.
Ludzie w tym czasie oddawali się swoim specyficznym zajęciom: czasem mówieniem do małego przedmiotu trzymanego w ręce, czasem rzucaniem ze śmiechem na stół małych karteczek, które przedtem trzymali w dłoni, a wreszcie jedzeniem, i to znacznie częściej, niż robią to zazwyczaj. Jednej nocy zajęli się wypuszczaniem gwałtownie latających i huczących światełek, co obserwowałem przez drzwi tarasowe na wypadek, gdyby udało im się podpalić nasz dom. Jeżeli ci goście znów tu przyjadą, nie będzie można spuszczać ich z oka.
Kanał RSS