Pojechaliśmy w odwiedziny do rodziny Uranki. Mieszkają daleko, więc w pierwszym rzędzie oznaczało to bitych kilka godzin spędzonych w samochodzie i pojawienie się na miejscu dopiero wieczorem. Po przybyciu zająłem się obsikiwaniem kątów, a następnie badaniem domowniczek, gdyż na miejscu były tylko Mama i Babka Uranii. Obsikiwanie kątów nie spotkało się zresztą z aprobatą ludzi, a na próby bliższego obwąchania suki też reagowały raczej nerwowo. Mają tu swojego samca, Obiego, więc mnie ledwie tolerowały, ale zupełnie bez serdeczności. Obi, stryj (a właściwie wuj) Uranii, był w podróży, czy też na wakacjach, więc nie było dane nam go spotkać. Ja byłem rad takiemu obrotowi sprawy, bo podczas poprzedniej wizyty Obi konsekwentnie egzekwował prawa gospodarza i szramy na nosie długo mi się goiły. Ja sam mam charakter raczej spokojny i ustępliwy, ale wszystko musi mieć przecież swoje granice...
Uranka za to najbardziej chyba ucieszyła się z zobaczenia rodzinnych kątów i tamtych Ludzi, bo szybko zaczęła się zachowywać bardzo swobodnie. Ja robiłem swoje, to znaczy siadywałem sobie z boku pilnując wszystkiego, z wyjątkiem chwil, kiedy podawano jedzenie, albo miała miejsce jakaś żywsza zabawa.
Uranka za to najbardziej chyba ucieszyła się z zobaczenia rodzinnych kątów i tamtych Ludzi, bo szybko zaczęła się zachowywać bardzo swobodnie. Ja robiłem swoje, to znaczy siadywałem sobie z boku pilnując wszystkiego, z wyjątkiem chwil, kiedy podawano jedzenie, albo miała miejsce jakaś żywsza zabawa.
Nazajutrz wybraliśmy się na wystawę psów, gdzie Urka miała reprezentować całą entlebucherzą populację, bo była jedynym wystawianym psem tej rasy. Jakoś niespotykanie szybko nam zeszło i już okazało się, że jest po wszystkim i Urka „wygrała”. Czułem, że ludzie byli zadowoleni z tego powodu i zupełnie nie wiem, dlaczego tego dnia przyjeżdżaliśmy jeszcze później w to miejsce dwa razy. Za ostatnim razem On znowu pokazywał Urę na ringu, tym razem jednak z najróżniejszymi psami, ale nikt nie był z tego zadowolony: Ja byłem zmartwiony, bo On odłączył się od nas z Małą, Urania stale się nerwowo kręciła i szamotała na smyczy, bo miała mnie i resztę w zasięgu wzroku, a była zmuszana, aby się nie ruszać. On od tego wszystkiego też zaczął sapać i zrzędzić, a nawet przemówił się z jakimś stojącym obok panem z dużym i hiperaktywnym psem rzeźnickim, który chciał chyba zeżreć Urankę.
W końcu Urka i On wreszcie wybiegli przed publiczność, sędzia jak zwykle nawet nie spojrzał na entlika, a po chwili wszyscy byliśmy znów razem! Nawiasem mówiąc, pan z dużym psem rzeźnickim też schodził zawiedziony, więc w jakimś sensie ludzie się pogodzili.
Wizyta u Rodziny była krótka i następnego dnia dość wcześnie rano wyruszaliśmy w drogę do domu. Pewnie nieprędko nadarzy się następna, bo Mama Uranii spodziewa się za miesiąc dzieci, co oznacza zmianę funkcjonowania tamtego domu na jakiś czas. A po powrocie Uranka zamieszkała w klatce i na spacery wychodzimy oddzielnie. Nie wiem, czy ma to związek z tym, że zmienił się jej zapach i niedawno po raz pierwszy nie strząsnęła mnie z siebie, kiedy wsparłem się przednimi łapami o jej grzbiet…
Wizyta u Rodziny była krótka i następnego dnia dość wcześnie rano wyruszaliśmy w drogę do domu. Pewnie nieprędko nadarzy się następna, bo Mama Uranii spodziewa się za miesiąc dzieci, co oznacza zmianę funkcjonowania tamtego domu na jakiś czas. A po powrocie Uranka zamieszkała w klatce i na spacery wychodzimy oddzielnie. Nie wiem, czy ma to związek z tym, że zmienił się jej zapach i niedawno po raz pierwszy nie strząsnęła mnie z siebie, kiedy wsparłem się przednimi łapami o jej grzbiet…
Kanał RSS