Jak co dzień rano On wstał wcześniej, kiedy srulce już się pobudziły. Wczoraj wieczorem później dostały ostatni posiłek i było to z dala czuć. Zmielił suchą karmę i zalał ją wodą, a potem od razu wystawił miski z nią na taras. Ura podążała za Nim z nadzieją w oczach, ale przecież to nie dla niej. Ponieważ wiedziałem, co teraz nastąpi, przezornie poszedłem w głąb korytarza i położyłem się, obserwując jego wlot. Usłyszałem, jak wizgot małych się wzmógł, a potem dźwięk otwierania kojca. Wyleciały jak z procy i natychmiast kilka przywarło do nogawek Jego spodni. Zachęcane, podążyły jednak za Nim na taras.
Wiem, że od razu zaczęły się wypróżniać na marną trawę przed tarasem, ale pewnie dzisiaj mniej, niż zwykle, bo On wstał za późno i część już pozałatwiała się porannie w kojcu. Ale to zostało dla Niej do sprzątnięcia...
Wiem, że od razu zaczęły się wypróżniać na marną trawę przed tarasem, ale pewnie dzisiaj mniej, niż zwykle, bo On wstał za późno i część już pozałatwiała się porannie w kojcu. Ale to zostało dla Niej do sprzątnięcia...
Urania poszła z nimi, więc pewnie próbowały ją znowu ssać, chociaż prawie już nie ma mleka w cycuszkach. Ja nie miałem najmniejszego zamiaru wychodzić - mogę trochę dłużej wytrzymać i posiedzieć w domu, bylem tylko nie musiał się od rana oganiać przed tymi skubańcami.
Wreszcie chyba dostały swoje miski, bo wszystko na parę chwil ucichło, a niemal zaraz potem rozległ się dźwięk przesuwanych po tarasie z wigorem pustych już talerzy. One jedzą jak Urania - jakby robiły to pierwszy raz od kilku dni. Wszystko tylko pryska na boki, a przy tym przepychają się i włażą jeden na drugiego bez odrobiny taktu.
Małe, kiedy już zjedzą, zaczynają sobie wyszukiwać różne zajęcia. O dziwo (a może wcale nie), podsuwane im przez Nich przedmioty przegrywają często ze sprzętami domowego użytku: zwykłą miotła, której posuwisty ruch ja też zresztą uwielbiam, kablem nawiniętym na bęben, z którego wygodnie można go odwijać, a już na szczycie piramidy przyjemności znajduje się ukradzony but któregoś z Nich. Myślę, że dlatego na tarasie stoją już czasem tylko te najodporniejsze, gumowe chodaki.
Wreszcie chyba dostały swoje miski, bo wszystko na parę chwil ucichło, a niemal zaraz potem rozległ się dźwięk przesuwanych po tarasie z wigorem pustych już talerzy. One jedzą jak Urania - jakby robiły to pierwszy raz od kilku dni. Wszystko tylko pryska na boki, a przy tym przepychają się i włażą jeden na drugiego bez odrobiny taktu.
Małe, kiedy już zjedzą, zaczynają sobie wyszukiwać różne zajęcia. O dziwo (a może wcale nie), podsuwane im przez Nich przedmioty przegrywają często ze sprzętami domowego użytku: zwykłą miotła, której posuwisty ruch ja też zresztą uwielbiam, kablem nawiniętym na bęben, z którego wygodnie można go odwijać, a już na szczycie piramidy przyjemności znajduje się ukradzony but któregoś z Nich. Myślę, że dlatego na tarasie stoją już czasem tylko te najodporniejsze, gumowe chodaki.
Kiedy to, co jest dostępne na tarasie im się znudzi, maluchy, gdy mają jeszcze dość sił, zaczynają penetrować dalszą okolicę. Do pierwszych wycieczek Oni zachęcali je ciumkaniem i szuraniem, ale dziś już tego nie trzeba tak usilnie robić. Szczeniaki mają za sobą zwiedzenie praktycznie całego naszego obejścia. Wysokie trawy wydają im się pewnie lasem zapachów, wielkim i tajemniczym. Kilkoro było już zbadać ścieżkę wzdłuż płotu, gdzie czasem Ura i ja uganiamy się z naszym sąsiadem Kilerem. Bywa, że któreś włazi po skład drewna i nawołuje stamtąd inne do ataku na tę swoją zaimprowizowaną norę.
Kiedy wreszcie wychodzę z domu i Ura i ja zaczynamy się uganiać za sobą, małe próbują do nas dołączać. Ale kiedy nasza zabawa przybiera na szybkości, a czasem, co tu ukrywać, brutalności, one przypadają do ziemi i tylko obserwują nas z respektem.
Kiedy wreszcie wychodzę z domu i Ura i ja zaczynamy się uganiać za sobą, małe próbują do nas dołączać. Ale kiedy nasza zabawa przybiera na szybkości, a czasem, co tu ukrywać, brutalności, one przypadają do ziemi i tylko obserwują nas z respektem.
Po jakimś czasie wszystkie te zajęcia zużywają pluszakom cały zapas energii, więc pokładają się kolejno po kątach i zasypiają, albo są przez Nich zbierane do zagródki pod akacją, gdzie robią to samo. Wtedy następuje dla nas pierwsza dłuższa chwila spokoju w ciągu dnia.
PS od Nich: 25 maja miał miejsce przegląd miotu przez komisję z oddziału Związku Kynologicznego. Zaliczyliśmy ;)
Kanał RSS